Αν με ρωτούσε κάποιος –υποκειμενικά- θα έλεγα ότι ήταν η πιο σημαντική παρουσία που επισκέφτηκε το σχολείο μας αυτό το σχολικό έτος. Ο Οδυσσέας Σαββόπουλος ήταν κοντά στα παιδιά μας την Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου και έκλεψε τις καρδιές των παιδιών μας και τις δικές μας.
Πώς; Μιλώντας με ευθύτητα, με ειλικρίνεια, με αγάπη και έγνοια για όλα όσα έχει ζήσει και όλα όσα ξέρει ότι θα γνωρίσουν και θα αντιμετωπίσουν τα παιδιά μας στην καθημερινότητα τους.
Δεν τον συνάντησα ποτέ. Αλλά ο ενθουσιασμός και τα χαμόγελα των παιδιών μου, όταν μου μιλούσαν για την ευγένεια, την ευστροφία και το χιούμορ του, με έπεισαν ότι αυτή η συνάντηση τους δίδαξε πράγματα που θα μείνουν για πάντα μέσα τους.
Φίλε Οδυσσέα, σ’ ευχαριστούμε για την τιμή που μας έκανες κι ελπίζω να συνεχίζεις να αποτελείς ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση για τις νέες γενιές των Ελλήνων.
Παραθέτω, επιστολή του Οδυσσέα προς τα παιδιά, συνοδευμένη με φωτογραφίες του.
Αγαπητά μου παιδιά,
όπως σας υποσχέθηκα σας στέλνω αυτή τη γραφή και τις φωτογραφίες για να θυμάστε την μέρα που συναντηθήκαμε. Ελπίζω να συμπληρώσετε το ερωτηματολόγιο που σας στέλνω. Καλή επιτυχία!
Ονομάζομαι Οδυσσέας Κωνσταντίνος Σαββόπουλος και γεννήθηκα πριν 46 περίπου χρόνια, σε μια ωραία πόλη της Μακεδονίας, την Έδεσσα με τους καταρράκτες, και πάντα μου άρεσε το παιχνίδι, ιδιαίτερα το κυνηγητό και το ποδήλατο.
Έτσι, όταν μεγάλωσα λίγο, άρχισα να κάνω προπονήσεις σε αγώνες ταχύτητας στο στίβο και να συμμετέχω από 10 ετών σε σχολικούς αγώνες και να κερδίζω τα πρώτα μου μετάλλια.
Η αθλητική οικογένεια έγινε η δεύτερη μου οικογένεια, οι συναθλητές μου, οι προπονητές, οι συνοδοί, ακόμη και οι αντίπαλοι.
Μεγάλωσα λοιπόν με τις αξίες και τις αρχές του αθλητισμού και κατάλαβα από νωρίς ότι οι άθλοι δεν είναι μόνο στους αθλητικούς αγώνες αλλά και στην ζωή . Ο Ηρακλής έκανε πολλούς άθλους που η επιτυχία τους έκανε καλό στους ανθρώπους. Ο πιο σημαντικός του άθλος ήταν όταν στην αρχή, επέλεξε τον δύσκολο και ανηφορικό δρόμο της Αρετής κι όχι τον κατηφορικό και εύκολο δρόμο της κακίας.
Ο αθλητισμός, μέσα και έξω από τα γήπεδα μου ‘δωσε υγιή και γερό σώμα, καθαρό μυαλό και την ικανότητα να αγωνίζομαι και να μπορώ να προσφέρω στον συνάνθρωπο και στην πατρίδα μου και στον κόσμο όλο.
Μου έδωσε επίσης την αντοχή , την υπομονή , την θέληση, το θάρρος να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες της ζωής, όταν τέλειωσα το σχολείο και ήμουν έτοιμος να βγω στην ζωή.
Όλα αυτά με βοήθησαν να αντιμετωπίσω και την πιο σκληρή εμπειρία της ζωής μου, όταν χτυπημένος ξαφνικά από έναν ασυνείδητο, κακό οδηγό, βρέθηκα στο νοσοκομείο μ ένα πολύ χτυπημένο πόδι, που οι γιατροί αναγκάστηκαν να μου κόψουν. Και τότε άρχισε ο πιο δύσκολος αγώνας και άθλος για μένα. Να καταφέρω, με την βοήθεια τεχνητού μέλους, να ξανασταθώ στα πόδια μου, να περπατήσω, να τρέξω, να κάνω ποδήλατο, ορειβασία. Ήταν και είναι ένας δύσκολος αγώνας καθημερινός, με ήττες και με νίκες, με χαρές και απογοητεύσεις, όμως η δύναμη της θέλησης και της προσπάθειας πάντα θα νικά και θα θριαμβεύει στους ανθρώπους. Ιδιαίτερα αν ζουν αθλητικά και σκέπτονται και συναισθάνονται τον συνάνθρωπο και ειδικά τα μικρά παιδιά και την μητέρα φύση.
Έτσι κατάφερα να γίνω πανελληνιονίκης στον στίβο στα 100μ. και το άλμα εις μήκος και να αγωνιστώ και σε αγώνες εκτός Ελλάδας με την Εθνική ομάδα. Λίγο αργότερα συνειδητοποίησα ότι μπορώ να βοηθώ με τις γνώσεις και εμπειρία μου άλλα παιδιά νεότερα, με παρόμοια προβλήματα. Για αυτό και διοργάνωσα στην Κρήτη κατασκηνώσεις για νέους με ακρωτηριασμούς, όπου και παίζαμε πολλές ώρες βόλεϊ στην παραλία, κάναμε θαλάσσια σπορ και ποδήλατο κι εγώ τους προπονούσα και τους μάθαινα πως να ζουν καλύτερα και να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα τους.
Από εκείνους τους αγώνες βόλεϊ στην παραλία φτιάξαμε και την επίσημη Εθνική ομάδα βόλεϊ για ανθρώπους με αναπηρία. Και ως αρχηγός της είχα την χαρά να παίξω βόλεϊ με ομάδες από όλο τον κόσμο, όπως αυτή από την Καμπότζη, εκεί που οι νάρκες ακόμη ακρωτηριάζουν αθώα παιδάκια.
Μετά και το βόλεϊ ,η ποδηλασία έγινε το αγαπημένο μου αγώνισμα. Είμαι πανελληνιονίκης όλα αυτά τα 10 χρόνια μέχρι πέρυσι που αποφάσισα να σταματήσω τον πρωταθλητισμό, γιατί μου έκλεβε και χρόνο απ τον μικρούλη μου Ορφέα που ναι 5 χρονών και που πρέπει να προπονώ για να γίνει κι αυτός σωστός αθλητής και άριστος ποδηλάτης.
Εργάζομαι ως ξεναγός ποδηλατικών και πεζοπορικών εκδρομών, και οι δραστηριότητες μου αφορούν στην προστασία της φύσης και των άγριων πουλιών, την ποδηλατική αγωγή των παιδιών, τον τουρισμό για ανθρώπους με αναπηρίες.
Μ’ αρέσει πολύ η γεωγραφία και να σχεδιάζω στον χάρτη ποδηλατικές εκδρομές και ταξίδια, η μουσική και να τραγουδώ με τους γιούς μου, «το τρίο Σαββόπουλοι», οι μεγάλες πολυήμερες εκδρομές με ποδήλατο από ήσυχους δρόμους στην φύση.
Ζω και εργάζομαι στην Κρήτη, στον νομό Λασιθίου, στην επαρχία Μιραμπέλλου, μαζί με τους γιούς μου Ορφέα και Διόνυσο, και όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω δύτης !!!!! για να παίζω και να προστατεύω τους φίλους μου τα δελφίνια!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου