Ελληνική χλωρίδα

Χάρη στον ιδιαίτερο πλούτο της χλωρίδας της, συχνά η χώρα μας έχει χαρακτηριστεί ως ένας βοτανικός παράδεισος. Στη δημιουργία και την ανάπτυξη του εξαιρετικού θησαυρού της ελληνικής γης έχουν συντελέσει πολλοί παράγοντες, όπως η ποικιλομορφία του ελληνικού τοπίου, η διαφορετικότητα των καιρικών συνθηκών που επικρατούν στις διάφορες περιοχές της χώρας, οι γεωλογικές μεταβολές της ελληνικής χερσονήσου και η ιδιαίτερη γεωγραφική θέση της Ελλάδας.

Σε σύνολο, η ελληνική χλωρίδα υπολογίζεται ότι περιλαμβάνει περίπου 5.700 είδη φυτών, τα περισσότερα εκ των οποίων είναι ιθαγενή, ενώ τα 950 περίπου ενδημικά. Κορμό της ελληνικής βλάστησης αποτελούν τα αειθαλή φυτά (ελιά, δάφνη, δρυς, δεντρολίβανο ,κ.α.) Υπάρχουν επίσης τα θερόφυτα (τριφύλλι, τρίβολος, κ.α.), τα γεώφυτα (τουλίπα, κυκλάμινο, ανεμώνη, κ.α.), τα φυτά με τρίχωμα (φασκομηλιά, κ.α.), τα φυτά με αδένες (θυμάρι, δίκταμο, μυρτιά, κ.α.), τα μικρόφυλλα φυτά (πεύκο, κυπαρίσσι, κ.α.), τα ραβδοειδή φυτά, οι ακανθώδεις θάμνοι, φυτά στρωματοειδή και άλλες μικρότερες κατηγορίες.

Αρκετά ελληνικά φυτά είναι ξένης προέλευσης που εισήχθησαν στη χώρα είτε με μετανάστευση (οξιά, ελάτη, μέντα, κ.α.) ή με νέες καλλιεργητικές μεθόδους (εσπεριδοειδή, ακακία, ευκάλυπτος, ρύζι, καπνός, κ.α.)

Από όλες αυτές τις κατηγορίες περίπου τα 120 είδη είναι καλλιεργήσιμα: δημητριακά, ρύζι, καπνός, όσπρια, βαμβάκι, σουσάμι, πατάτα, τριφύλλι, αμπέλι, ελιά, συκιά, εσπεριδοειδή, μέντα, κρόκος, κ.α.)

Πολλά από τα παραπάνω φυτά είναι χαρακτηριστικά της ελληνικής χλωρίδας και συνδέονται άμεσα με τη μυθολογία, την ιστορία και τη λαογραφία των Ελλήνων, αφού έχουν εμπνεύσει μύθους, έχουν πρωταγωνιστήσει σε ιστορικά γεγονότα και έχουν αποτελέσει έμπνευση δημοτικών τραγουδιών, παροιμιών και παραδόσεων. Ο πλάτανος, ο βασιλικός, η ελιά και το αμπέλι είναι κάποια από τα πιο σημαντικά και γι’ αυτό θα αφιερώσουμε ξεχωριστό χώρο για το καθένα.

Ιδιαίτερη θέση στην ελληνική λαογραφία έχουν και τα άνθη, από τα οποία έχουν προέλθει πολλά γυναικεία βαφτιστικά ονόματα (Τριανταφυλλιά, Γαρυφαλλιά, Βιολέτα, Μαργαρίτα, Μυρτώ, Μυρσίνη, Δάφνη, Κανέλλα, κ.α.), αφού ο λαός πίστευε ότι δίνοντας στην κόρη το όνομα του λουλουδιού θα έπαιρνε και τα χαρίσματά του, δηλαδή τη δροσιά, την τρυφερότητα, τη λυγεράδα ή ακόμα και το ύψος του.

Κλείνοντας αξίζει να αναφέρουμε ένα νανούρισμα που προέρχεται από την Τένεδο και μοσχοβολάει ελληνικά άνθη:

«Έλα, ύπνε, και πάρε το και πάν’ το στους μπαξέδες
και γέμισε τσ’ αγκάλες του λουλούδια, μενεξέδες.»


Βιβλιογραφία:
Κ.Ρωμαίος, Ελλάς, Λαογραφία-Γεωγραφία, Εκδ.Γιοβάνη